Беларуская вёска – гэта не толькі «сельмаг», паўразбураныя кароўнікі ды п'яная дыскатэка па суботах.
Прынамсі, адносна вёскі заходнебеларускай так думаць было б дакладна несправядліва.
Моладзь, якая штогод едзе ў правінцыю за песнямі, казкамі, саматканымі посцілкамі ды рушнікамі дакладна лічыць па-іншаму.
Сапраўды, мы жывем ва ўнікальны час, калі старадаўнія песні ды легенды з вуснаў бабулек, што нарадзіліся яшчэ за Польшчай, можна зняць на відэа, запісаць на дыктафон, выкінуць фота на фэйсбук альбо даслаць у любую кропку зямной кулі.
Акурат гэты час і не хацелася б змарнаваць...
Дварэц, Ятры, Заполле, Жадунь – вёскі на мяжы Дзятлаўшчыны і Наваградчыны гэтым летам дзяліліся сваімі скарбамі з хлопцамі ды дзяўчатамі з розных куткоў Беларусі – сябрамі Студэнцкага Этнаграфічнага Таварыства (скарочана – СЭТ).
Нязмераныя дарогі Наваградчыны
Колеры Бацькаўшчыны
Пантэон састарэлага чалавека - Багародзіца ў атачэнні медыкаментаў
Раз-два і просценькая лялька з насоўкі ды ніткі гатовая!
Раней і кошыкі былі большымі, і трава зелянейшая...
Спрацаваныя за жыццё рукі - адметнасць нашых бабуляў
Спарахнелы самаробны стол са словаў гаспадароў хутка пойдзе на дровы
Старадаўні варштат
'Хутка канец света - Амерыка пойдзе пад ваду'' - упэўненая бабулька з немясцовым прозвішчам ''Кірпічнікава'' (пасярэдзіне)
Чалавек на старым здымку - беларускі настаўнік, падпольшчык у міжваенны час, вязень савецкай турмы, добры пчаляр ды плотнік Іван Карпач
Свае сшыткі з запісанымі мясцовымі легендамі Вера Іванаўна (дачка І.Карпача) згодная перадаць толькі ўнуку
Усё ў мінулым...
З мясцовага ўрочышча ''Замак'' у ясную ноч бачныя агні Наваградка
Канец аднаго падарожжа - пачатак новага - здабытыя з вясковых гарышчаў скарбы трэба зараз данесці да насельнікаў пыльных гарадоў
Фота аўтара
Комментариев нет:
Отправить комментарий